Rodzice są umocowani do dokonywania czynności prawnych w imieniu dziecka (przedstawicielstwo ustawowe). Warunkiem przedstawicielstwa ustawowego rodziców jest przysługiwanie im władzy rodzicielskiej. W wypadku powierzenia wykonywania władzy rodzicielskiej jednemu z rodziców, drugi z rodziców nie jest przedstawicielem ustawowym dziecka. Reprezentacja dziecka przez rodziców obejmuje przede wszystkim czynności z zakresu zarządu majątkiem dziecka, ale może dotyczyć także aktów wchodzących w zakres pieczy nad osobą dziecka, jak np. udzielenie zezwolenia na zabieg operacyjny czy na pobranie krwi.
Rodzice mogą działać jako przedstawiciele ustawowi swojego dziecka przy dokonywaniu czynności prawnych, czynności procesowych i czynności przed organami państwowymi.
Każde z rodziców może działać samodzielnie jako przedstawiciel ustawowy dziecka. Zasada samodzielnej reprezentacji nie ma jednak zastosowania w przypadku istotnych spraw dziecka, jeżeli jedno z rodziców zgłosiło sprzeciw - o istotnych sprawach dziecka rodzice rozstrzygają wspólnie.
Do 13. roku życia dziecko nie ma zdolności do czynności prawnych, dlatego jeśli dziecko jest uczestnikiem takich czynności, mogą być one dokonywane tylko w jego imieniu przez rodziców jako jego przedstawicieli ustawowych, z wyłączeniem umów powszechnie zawieranych w bieżących sprawach życia codziennego - takie umowy dziecko do lat 13 może zawrzeć samodzielnie i są one ważne. Natomiast po ukończeniu przez dziecko lat 13, a więc z chwilą uzyskania przez nie ograniczonej zdolności do czynności prawnych, dziecko może dokonywać czynności prawnych samo, ale do ważności ich potrzebna jest zgoda jednego z rodziców jako przedstawiciela ustawowego.
Wyjątek od tej zasady - samodzielne dokonywanie czynności przez dziecko liczące powyżej 13 lat - obejmuje następujące czynności:
Ze względu na możliwość sprzeczności interesów, Kodeks rodzinny i opiekuńczy wyłącza przedstawicielstwo rodziców w dwóch wypadkach:
W takich przypadkach sąd ustanawia kuratora, który będzie reprezentował dziecko.